De eerste koe, het laatste woord

“Hoelang duurt het om een koe te melken? Maakt het veel lawaai? Geven koeien ook ’s nachts melk?” Met het antwoord op deze vragen valt de beslissing om de melk van de “eerste koe in het territorium” te stelen, maar niemand neemt het woord diefstal in de mond. Kelly Reichardts First Cow speelt een bezwerend spel in een zoektocht naar nét de juiste hoeveelheid woorden.

30.12.2021 | Kathy Vanhout

Circa 1820, in de dan nog onbestaande staat Oregon, trekken de zwijgzame chef Cookie (John Magaro) en zijn vriend en zakenpartner King-Lu (Orion Lee) er samen opuit om ’s nachts melk te stelen waarmee ze een heerlijke nieuwigheid bakken die ze willen verkopen in het dorp. Hun marktkraampje uitgestald, wachten de twee tevergeefs af. Pas wanneer King-Lu zijn stembanden aan het werk zet en “Verse botergebakjes?” aanprijst, het vraagteken mee uitsprekend, komen de dorpelingen kijken. Hun voorraad raakt snel verkocht en het geheime ingrediënt blijkt winstgevend. De dingen benoemen is ze in het leven roepen, dat geldt voor zowel het verse gebak, de eerste koe van het territorium, als de staat Oregon. Of ze nu dienen om een gebakjeshandel uit te bouwen of om de draak te steken met een ander (“Jij hebt vast een uitgesproken mening over hoe je tong smaakt”), goedgekozen woorden – of de opvallende afwezigheid ervan – stuwen First Cow vooruit.

Nog zo’n woord is ‘clafoutis’. De ‘Chief Factor’ (Toby Jones), een rijke handelaar die niet merkt dat zijn dierbaarste bezit al de hele tijd gemolken wordt, hoort in het dorp spreken van Cookie’s fantastische kleine baksels en stapt op een dag af op de getalenteerde kok. Hij vraagt hem een clafoutis te bakken om Europese bezoekers te imponeren. Het eten zelf doet er voor de Chief Factor amper toe, de loutere herhaling van het woord ‘clafoutis’ en het vooruitzicht de buitenlandse gasten te overtreffen zijn al voldoende. Meer zelfs… In een sleutelscène halverwege de film, gemarkeerd door een opvallende 360°-camerabeweging, wordt het gebak onder de neus geschoven van de Europese kapitein (Scott Shepherd) die moet toegeven dat het een heerlijke taart lijkt. Meteen daarna verdwijnt het dessert onaangeraakt naar de keuken, om nooit meer te verschijnen. Eindeloos uiten monden het woord – “clafoutis, clafoutis” – maar geen enkele keer krijgen we de omkering van het gebaar te zien. Niemand werkt de taart met blauwe bessen naar binnen.

De geschiedenis, de koe, het zakendoen; ze komen samen in de ontmoeting tussen de handelaar, de kapitein, Cookie en King-Lu. Wanneer het voltallige gezelschap – mijmerend over hoe “de geschiedenis hier nooit lijkt door te dringen” terwijl ze “zichzelf uitput” in Parijs – een kijkje gaat nemen bij de eenzame koe, die haar stier en kalf verloor op weg naar haar nieuwe thuis, is het rund opvallend blij om Cookie te zien. Van hier af aan beginnen de problemen. Verdenking doodt de droom, Cookie en King-Lu worden uit het clafoutis-gezelschap verstoten en de band tussen de twee wordt lichter, dichter, stiller. Woorden maken plaats voor kleine gebaren. De geschiedenis doet haar intrede, de droom verandert in een harde zakelijke realiteit, maar het is de vriendschap die het laatste woord heeft en de sterkste indruk nalaat.

REGIE Kelly Reichardt
SCENARIO Kelly Reichardt en Jon Raymond
FOTOGRAFIE  Christopher Blauvelt
MONTAGE Kelly Reichardt
MUZIEK William Tyler
MET John Magaro, Orion Lee
PRODUCTIELAND Verenigde Staten
JAARTAL 2019
LENGTE 122 minuten
DISTRIBUTIE The Searchers
RELEASE 28 juli 2021 (België), 17 juni 2021 (Nederland)

Deze film kan je momenteel zien op Picl en Mubi.

gerelateerde artikelen
 

De mythe van de allesomvattende moederliefde

In haar opmerkelijke regiedebuut The Lost Daughter construeert Maggie Gyllenhaal een complex blikkenspel tussen Olivia Colman en Dakota Johnson dat vragen stelt rond moederschap. Tijdens een bijna tastbare Griekse laatzomer speelt een onzegbare aantrekkingskracht, tussen personages, bij de filmmaker en bij de kijker.

Zachte strelingen over leren zadels

Brute kracht en sensuele tederheid ontmoeten elkaar in een oerdegelijke psychologische thriller van filmmonument Jane Campion.

 
 

Een zachte beer, een truffelvarken en een westers zwijn

Pig is veel meer een film over mannen en de manier waarop ze met liefde en verlies omgaan dan een film over afwezige zwijnen (wat in dit geval misschien wel hetzelfde betekent).

Onderaardse verhalen

Liesbeth De Ceulaers docufictiefilm Holgut verbindt mythes en legendes uit het verleden met gemoedelijke gesprekken in het heden en droombeelden over de toekomst. In alle drie waart iets van de lang uitgestorven mammoet rond: soms slechts een afdruk, soms een enkele slagtand, soms het hele beest met huid en haar en knipperende tekenfilmogen.

 
 

Ten zuiden van de grens, ten westen van Eden

Met Cry Macho maakt Clint Eastwood een eenvoudige en met momenten ontroerende ode aan leven in het heden. In wat misschien wel zijn laatste film wordt, gaat hij het gesprek aan met een oeuvre dat vijftig jaar en meer dan veertig films omhelst.