So We Live plaatst je te midden van een appartement, een familie en een oorlog. Vanuit een strakke vorm hoopt de jonge cineast Rand Abou Fakher de personages van haar korte film openheid te schenken.

Een naam als een doemdagsklok en een roadmovie langs al vaker bezochte plekken. Paul Schraders The Card Counter torst het gewicht van het verleden, maar hoe scherp staat die klok toch afgesteld en hoe verleidelijk zijn niet die goktenten, motels en andere zogenaamde tussenplaatsen?

Met een afgemeten soberheid filmt Mahamat-Saleh Haroun in Lingui hoe een vijftienjarig zwanger meisje en haar alleenstaande moeder strijden om een abortus te doen uitvoeren. In weerwil van een patriarchaal broederschap ontluikt een zusterschap van verzet in verborgen verbondenheid.

Met The Tragedy of Macbeth maakt Joel Coen van Shakespeares complexe theatertekst een vlot leesbaar en virtuoos verbeeld machtsdrama, maar in de computergestuurde vertaling gaat een en ander verloren. Coen behoudt de woorden van de bard, maar strijkt de plooien tussen zijn versregels glad.

Rouw neemt vele vormen aan, stelde Nicolas Roeg in een terugblik op zijn film Don’t Look Now (1973). In Valdimar Jóhannssons Lamb neemt rouw de vorm aan van een merkwaardig lammetje. Godsgeschenk of duivelsgebroed, het biedt een tweede kans aan een kinderloos koppel in een onuitgesproken relatiecrisis.