De tiende editie van het festival Visite, van 17 tot 20 november 2022, stond in het teken van collectieven. Een publiek gesprek legde de vinger op praktijken, mogelijkheden en struikelstenen van collectief werken.
In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Darren Aronofsky’s The Whale zwelgt in het smalle slachtofferschap van zijn DIKKE hoofdpersonage.
Nu de covidperikelen achter de rug zijn, zit het Brusselse Offscreen Festival weer definitief op schema. Op de wip tussen winter en lente duikt het festival als vanouds in B-genres en cinefiele curiosa. We snuffelen in het programma en duiken een onbekende parel op van een Franse Pool.
Fantômas ontvangt en stuurt briefpost vanuit de filmzaal en wandelgangen. Ditmaal een bericht over Bas Devos’ Here en andere Berlinale-films.
Wet je pen, focus je blik en spits je oren: Fantômas nodigt je uit op een workshop filmkritiek tijdens MOOOV Filmfestival van 20 tot 28 april in Brugge.
Hoe verbeeld je de wereld zonder patriarchaat? Dramaturg en auteur Caroline Godart interviewt de Puerto Ricaanse kunstenaar Beatriz Santiago Muñoz over haar nieuwe tentoonstelling, waarin een troep radicale amazones alle schermen van het Brusselse argos overneemt. Gebaseerd op de roman Les guérillères uit 1969 van de feministische auteur Monique Wittig zorgt Oriana voor een onderdompeling in een wereld voorbij gender.
Bij de release van haar nieuwe film Women Talking laat video-essayist Peet Gelderblom Sarah Polley aan het woord. De combinatie van audiofragmenten van een interview en beelden uit haar werk opent de deur naar haar visie als cineast.
Met No Bears tast Jafar Panahi de kaders af waarin hij kan, moet en wil werken. Als meester in metacinema en mise-en-abyme verbindt hij daaraan ditmaal ook een oproep tot zijn landgenoten.
Fantômas ontvangt en stuurt briefpost vanuit de filmzaal en wandelgangen. Ditmaal een bericht van op IFFR.
De Iraanse dissidente cineast Jafar Panahi stelt in No Bears, een verhaal vol verboden liefde, vragen over de verantwoordelijkheid van cinema, ten aanzien van zichzelf en de staat, en tegenover vrijheid en gevangenschap.
In haar eerste langspeelfilm Aftersun vertelt Charlotte Wells, met een opheffende en tegelijk verpletterende uitwerking, het verhaal van een afwezige vader.
Op 3 februari ontvangt Lucrecia Martel een eredoctoraat aan KU Leuven. Een terugblik op haar oeuvre toont haar als cineaste van een land dat dreigt weg te zinken in de eigen trauma’s.
Op IFFR wordt de zandbank voor filmcritici dit jaar een beetje groter. Critics’ Choice, het programma waar journalisten Dana Linssen en Jan Pieter Ekker filmkritiek creatief op haar kop – en soms in haar hemd – zetten, heeft als centraal thema ‘Play’. Voor deze negende editie neemt het duo ook het Young Film Critics-programma onder de vleugel voor de publicatie van (The Return of) the Daily Tiger. Hier lees je Michaël Van Remoorteres bijdrage aan de collectieve, caleidoscopische blik op Jerzy Skolimowski’s EO.
Een festival is een werk van liefde, maar het onderscheid maken tussen liefde en werk is moeilijk. Festivalprogrammator en -directeur María Palacios Cruz reflecteert over wat festivals (kunnen) zijn.
In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. In Gouden Beerwinnaar Alcarràs van Carla Simón vindt Boet Meijers het onvermijdelijke verloop van voortbestaan en verlies op het Catalaanse platteland.
Sinds mensenheugenis inspireert de maan de mens. Zo ook in Bozar, waar de creatieve duizendpoot Laurie Anderson samen met mediakunstenaar Hsin-Chien Huang de VR-installatie To the Moon presenteert. Als toeschouwer vlieg je illusoir met hen mee.
Een sluitstuk dat niets afrondt. Voor kortfilm Colophon (2015) heeft Alexandre Koberidze meer dan honderd jaar cinema zorgvuldig gadegeslagen en besloten dat het tijd is voor het begin.
Het festival Visite plaatst een boomhut in Het Bos. Althans The Miracle on George Green van Onyeka Igwe doet dat in beelden. Haar reflectie rond collectief protest past in een festivaleditie die focust op collectieve dynamieken in en via film.
Joyland. Land van overspel en begeerte? Van neon en nacht? Van glitter en verleiding? Ja en nee. Saim Sadiqs langspeeldebuut gebruikt de naam van een pretpark in Lahore, Pakistan, vooral als wrange allegorie voor een samenleving waarvan de leden falen te ontsnappen aan de druk van traditie, familie-eer en geloof.
Met het zinderende A New Old Play maakt de Chinese schilder en cineast Qiu Jiongjiong zijn fictiedebuut. Wij gingen met hem in gesprek over zijn filmstijl op het kruispunt van schilderkunst en cinema, over de kracht van kunst en over de uitdagende omstandigheden waarin hij zijn film maakte.
Na een première op Film Fest Gent raast Rodéo nu het reguliere bioscoopcircuit op. Met haar ronkende bikerfilm maakt Lola Quivoron van uitlaatgassen een verboden vrucht.
Op het randje van de nacht kijken we vrijdag 4 november, in een gastprogramma op Breedbeeld Kortfilmfestival in De Cinema, naar het potentieel van donkere beelden.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Human Flowers of Flesh van Helena Wittmann, een dobberende zoektocht.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag twee films van Hong Sang-soo: The Novelist’s Film en Walk Up.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Pacifiction van Albert Serra, die de ledigheid van de politiek belicht.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag De Humani Corporis Fabrica van Lucien Castaing-Taylor en Véréna Paravel, met als hoofdpersonage dat ene lichaam van ons allen.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Trenque Lauquen van Laura Citarella, een overdaad aan overdaad.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag The Fruit Tree van Isabelle Tollenaere, op wandel door al bestaande beelden.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Unrueh van Cyril Schäublin, waarin tijd en beeld samen geschiedenis schrijven.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Rewind & Play van Alain Gomis, een gepast dissonante tegengeschiedenis.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Un beau matin van Mia Hansen-Løve en het tasten naar de juiste woorden.
De recente restauratie van Toute une nuit is voor nieuwe Brusselaar Michaël Van Remoortere een gelofte om de stad die Chantal Akerman in een enkele nacht bezingt te verdedigen door haar lief te hebben zoals zij is in al haar prachtige en gemankeerde overdaad.
In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Bjorn Gabriels jongleert met de metaforen en de slogans die Ruben Östlund hem in Triangle of Sadness aanreikt.
Vijftien jaar lang filmde Laure Portier haar jongere broer. Het resultaat is debuutfilm Soy libre, waarin ze hem ondervraagt, volgt in zijn zoektocht en met liefde portretteert.
Fantômas ontvangt en stuurt briefpost vanuit de filmzaal en wandelgangen. Ditmaal een bericht van op het festival van Venetië.
Voor hun nieuwste film Tori et Lokita ontvingen Cannesroyalty Jean-Pierre en Luc Dardenne een speciale prijs op de 75ste editie van ’s werelds grootste festival. Op hun lauweren rusten doen ze evenwel niet. Solidariteit blijft centraal staan, maar is hun visie daarop aan het verschuiven?
Bij Mexicaanse films denk je vaak aan gul, barok, exuberant en maximalistisch, zoals in het werk van Guillermo del Toro, Alejandro González Iñárritu en Guillermo Arriaga. Dat die associatie niet altijd opgaat, mag blijken uit Michel Franco’s Sundown, een surreële, opake diamant die zijn geheimen niet gemakkelijk prijsgeeft.
In het hart van Marco Bellocchio’s oeuvre spookt een grote afwezigheid. Sinds 1968 probeert hij in verschillende van zijn films die leegte te bevatten. Met de autobiografische documentaire Marx Can Wait, waarin hij fragmenten van zijn vroeger werk opneemt, zet hij zijn pogingen verder om wijs te worden uit het ontbreken dat mee aan de grondslag ligt van zijn maakdrang.
Leven in landschappen, wonen in film. Ons vierde nummer verkent hoe cinema landschappen tekent.
“Of het gevaarlijk is vulkanen van zo dichtbij te bestuderen? Niet gevaarlijker dan in België over straat wandelen.” Of je films moet maken aan de rand van een krater? Jazeker wel. Met Fire of Love knipt en plakt Sara Dosa een prachtige collage in elkaar over vulkanen, liefde en cinema.