Na een eerste gedachtewisseling waren Gilles Vandaele en Leon Decock nog niet uitgeschreven over de documentaire DIRECT ACTION. Hun nieuwe brieven buigen zich over de vraag welke plek een film kan innemen tussen de afgebeelde ervaring en de woorden die op de film volgen.
Major festivals seem to mishit time and time again when it comes to their awareness of the pain of others. Can a chandeliered screening hall at the International Documentary Film Festival in Amsterdam develop into a site of protest?
Fantômas ontvangt en stuurt briefpost vanuit de filmzaal en wandelgangen. Ditmaal een bericht van op de Viennale.
Sean Baker heeft een voorkeur voor sprookjes, vooral aan de zelfkant van de Amerikaanse maatschappij. Zo ook in Anora, tussen danspaal en privéjet.
Zoals voor Alain Guiraudie een meer eerder niet zomaar een meer was, is nu een bos niet zomaar een bos. En dat ligt heus niet alleen aan de penisvormige paddenstoelen.
In Bird van Andrea Arnold komt kijken vanuit vogelperspectief vooral neer op níét filmen, hoe vreemd dat dezer dagen ook is.
Aan de branding van de Middellandse Zee tast Matías Piñeiro naar de vouwen van literaire adaptaties. In zijn Tú me abrasas deinen Cesare Pavese en dichteres Sappho met hem mee.
De vertoningen van de documentaire DIRECT ACTION op Film Fest Gent vinden plaats met een politie-actie tegen Gentse actievoerders vers in het geheugen. Gilles Vandaele en Leon Decock kijken samen apart naar hoe deze film zich verhoudt tot politiek verzet.
Met Tongo saa zoekt Nelson Makengo licht in de duisternis in zijn stad Kinshasa, waar overstromingen en stroomonderbrekingen hele gemeenschappen teisteren. Wat hij vindt, is energie.
Op 17 mei 2018 schoot een politieagent de tweejarige Mawda Shawri neer bij een migratiecontrole. Erkenning door politie en overheid bleef uit. De documentaire hold on to her filmt een antihoorzitting, met bewijsvoering zowel als collectieve rouw.
“Ek is dood”, schuddebuikt het nijlpaard Pepe met diepe stem. En dat is nog maar het begin van zijn filosofische mijmeringen.
In de klas van juf Ilkay, in de Weense wijk Favoriten, komt elke dag de hele wereld binnen. Zorgzaam weegt documentairemaker Ruth Beckermann het gewicht van beladen gesprekken en van schurende grenzen.
Met Soundtrack to a Coup d’État voegt Johan Grimonprez een ware tour de force over geopolitieke manipulatie toe aan zijn unieke en compacte oeuvre. In een gesprek legt hij de vinger op meer dan een halve eeuw neokoloniaal getouwtrek.
Hoe stellen we ons de toekomst van filmfestivals voor? Anders dan verleden en heden? Reizend door tijd en ruimte zoekt Dana Linssen hoe het verder kan, moet of had moeten gaan. Deze vragen voeden ook haar keynote op de Dag van het Filmberoep tijdens Film Fest Gent.
Er ligt een spanning aan de grondslag van Dahomey, Mati Diops documentaire over postkoloniale restitutie. Is de oplossing na zoveel eeuwen van koloniaal geweld daadwerkelijk zo eenvoudig?
Reem Shilleh en Gawan Fagard zijn allebei toeschouwers, fysiek buiten Palestina, en allebei vatbaar voor een gevoel van machteloosheid dat zich opdringt via de aanhoudende informatie die vanuit het oorlogsgebied naar de veilige kant van de wereld stroomt. Overgeleverd aan het scherm, komt de pijn van de anderen akelig dichtbij.
Vanuit zijn eigen raam filmt Thomas Imbach in Nemesis hoe een verlaten goederenstation in Zürich het veld moet ruimen voor een modern politiebureau. Tussen beide in gaapt een bouwwerf en vijandigheid tegenover ‘het vreemde’.
Eye Filmmuseum presenteert de expo Albert Serra – Liberté als “een immersieve set vol nachtelijke, heimelijke ontmoetingen, waarin theater, film en tentoonstelling samenkomen”. Een bezoek.
Fotograaf Kris Dewitte kwam terug van het filmfestival van Cannes met een zak vol films en foto’s. Een terugblik in polaroids.
Uit een weelde aan archiefmateriaal smeedt Soundtrack to a Coup d’État van Johan Grimonprez een koloniale en neokoloniale geschiedenis waarin jazz en Congo de paden kruisen. Tussen de activisten, jazzmuzikanten, staatsleiders en spionnen is een opvallende, bijna te verwaarlozen bijrol weggelegd voor een zingende marktkramer. Bijna.
In de documentaire Bye Bye Tiberias zoekt Lina Soualem, samen met haar moeder, de actrice Hiam Abbas, de ruimte om haar Palestijnse identiteit te beleven. Meer dan eens blijkt dat het balkon te zijn.
In The Bride neemt Myriam U. Birara haar hoofdpersonage Eva teder bij de hand terwijl ze samen door de donkere jaren van Rwanda waden. Hoe transformeert een lichaam onder constant geweld, wanneer fysieke zelfverdediging geen optie is?
Vanuit een reeks kijkervaringen vervuld met verveling en afleiding maakte Leon Decock een video-essay voor de Young Critics-workshop tijdens MOOOV. In een poging te ontsnappen uit de cinemazaal reconstrueert dit persoonlijk essay de kijkervaring, op zoek naar beelden die een uitweg bieden.
Vraagt een film je de ogen te sluiten, dan gaat die bijna vanzelfsprekend over de tong in filmmiddens. De verschuiving van de kijkervaring in Samsara overstijgt evenwel de gimmick. Dankzij je eigen ogen.
Het nachtelijke duister en het geschreeuw in Critical Zone van Ali Ahmadzadeh resoneren in een filmzaal in Brugge. Hier, daar, toen, nu.
Is je wereld magisch zodra de realiteit van koloniale plunderingen niet in de ogen kan worden gekeken? En wiens wereld is wereldcinema? Een bevreemdend samenspel van esthetiek, financiering en identiteit werpt vragen op tijdens filmfestival MOOOV.
Smartphones zijn niet meer weg te denken uit de cinemazalen. Moderne personages hebben er eentje op zak, terwijl veel bezoekers hun gsm tijdens de vertoning niet kunnen weerstaan. Bestaat er nog zoiets als een recht op onbereikbaarheid?
Schrijfster Christine Angot deed het Franse medialandschap daveren door haar romans over incest. In de documentaire Une famille ruilt ze woord in voor beeld om opnieuw de confrontatie aan te gaan met het misbruik in haar leven. Meer van hetzelfde, ja, al laat film zich niet op dezelfde wijze in de hand houden als het woord.
Wat doen verveling en een verdacht rimpelloos chloorbad met mannen die maar al te graag het verloop van verhaaltjes verklappen en vrouwen die vastzitten in een verstikkend narratief? La piscine spiegelt al sinds 1969 een antwoord voor.
Documentairemaker Sofie Benoot liet zich eerder al voeden door woestijnen en grondlagen. Haar graafwerk brengt haar nu, in het essayistische Apple Cider Vinegar, bij keien, stenen en gesteente.
Op 1 en 2 mei nodigen OFFoff en het collectief Ursula uit om kijken te komen kijken in de Kunsthal in Gent en Het Bos in Antwerpen. Werk van experimenteel filmmaker Barbara Meter dat focust op diverse zienswijzen reflecteert in films van jonge Belgische cineasten.
Ter gelegenheid van het bezoek van Laura Mulvey in Brussel stelt het Antwerpse collectief Ursula een leesgroep samen. Ursula meets Laura meets Chantal.
Met de muzikale zedenkomedie Golden Eighties voert Chantal Akerman een feest van de vrijheid op in een Brussels winkelcentrum. Al komt die vrijheid in pastelkleuren niet uit het niets.
Met behulp van AI-software creëerde Emmanuel Van der Auwera de korte documentaire White Cloud, onlangs vertoond op het festival Courtisane in Gent. Wat heeft ChatGPT te vertellen over deze film?
Een keer in de zoveel tijd komen dromen uit en lacht de hele wereld mee… Zo ondervindt toch de sufferd van Nicholas Cage in Dream Scenario. Al is hij lang niet de enige die bedrogen uitkomt.
Artificiële intelligentie, DNA-zuivering en een verregaande onttovering: zoals wel meer sciencefiction is La Bête heel erg ‘van vandaag’. Al regeert bij Bertrand Bonello ook altijd het onbekende.
De werken van docent-filmmaker Herman Asselberghs in de tentoonstelling ‘Time Wasted’ geven en vragen aandacht. Ze komen voort uit meer dan twee decennia lesgeven en films maken. Tijd voor een gesprek…
In L’Empire blijkt een kabbelend Noord-Frans kustplaatsje het strijdperk voor een treffen tussen absolute goeieriken en slechteriken. De kluchtige Bruno Dumont denkt wel vaker in duo’s en dualiteiten, maar zijn het niet vooral de losse eindjes tussen beide tegenstellingen die intrigeren?
What to do when film festivals do not meet our expectations? Film critic Öykü Sofuoğlu questions to what extent film professionals can expect festivals like Berlinale to show political engagement through direct, concrete decisions and actions.
In Orlando, ma biographie politique vat Paul B. Preciado transformatie op als vloeibaar. Zoals ook deze fluïde verfilming van Virginia Woolfs Orlando voortdurend in wording is.