Sinds mensenheugenis inspireert de maan de mens. Zo ook in Bozar, waar de creatieve duizendpoot Laurie Anderson samen met mediakunstenaar Hsin-Chien Huang de VR-installatie To the Moon presenteert. Als toeschouwer vlieg je illusoir met hen mee.
Een sluitstuk dat niets afrondt. Voor kortfilm Colophon (2015) heeft Alexandre Koberidze meer dan honderd jaar cinema zorgvuldig gadegeslagen en besloten dat het tijd is voor het begin.
Het festival Visite plaatst een boomhut in Het Bos. Althans The Miracle on George Green van Onyeka Igwe doet dat in beelden. Haar reflectie rond collectief protest past in een festivaleditie die focust op collectieve dynamieken in en via film.
Joyland. Land van overspel en begeerte? Van neon en nacht? Van glitter en verleiding? Ja en nee. Saim Sadiqs langspeeldebuut gebruikt de naam van een pretpark in Lahore, Pakistan, vooral als wrange allegorie voor een samenleving waarvan de leden falen te ontsnappen aan de druk van traditie, familie-eer en geloof.
Met het zinderende A New Old Play maakt de Chinese schilder en cineast Qiu Jiongjiong zijn fictiedebuut. Wij gingen met hem in gesprek over zijn filmstijl op het kruispunt van schilderkunst en cinema, over de kracht van kunst en over de uitdagende omstandigheden waarin hij zijn film maakte.
Na een première op Film Fest Gent raast Rodéo nu het reguliere bioscoopcircuit op. Met haar ronkende bikerfilm maakt Lola Quivoron van uitlaatgassen een verboden vrucht.
Op het randje van de nacht kijken we vrijdag 4 november, in een gastprogramma op Breedbeeld Kortfilmfestival in De Cinema, naar het potentieel van donkere beelden.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Human Flowers of Flesh van Helena Wittmann, een dobberende zoektocht.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag twee films van Hong Sang-soo: The Novelist’s Film en Walk Up.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Pacifiction van Albert Serra, die de ledigheid van de politiek belicht.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag De Humani Corporis Fabrica van Lucien Castaing-Taylor en Véréna Paravel, met als hoofdpersonage dat ene lichaam van ons allen.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Trenque Lauquen van Laura Citarella, een overdaad aan overdaad.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Unrueh van Cyril Schäublin, waarin tijd en beeld samen geschiedenis schrijven.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Rewind & Play van Alain Gomis, een gepast dissonante tegengeschiedenis.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Un beau matin van Mia Hansen-Løve en het tasten naar de juiste woorden.
De recente restauratie van Toute une nuit is voor nieuwe Brusselaar Michaël Van Remoortere een gelofte om de stad die Chantal Akerman in een enkele nacht bezingt te verdedigen door haar lief te hebben zoals zij is in al haar prachtige en gemankeerde overdaad.
In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Bjorn Gabriels jongleert met de metaforen en de slogans die Ruben Östlund hem in Triangle of Sadness aanreikt.
Vijftien jaar lang filmde Laure Portier haar jongere broer. Het resultaat is debuutfilm Soy libre, waarin ze hem ondervraagt, volgt in zijn zoektocht en met liefde portretteert.
Fantômas ontvangt en stuurt briefpost vanuit de filmzaal en wandelgangen. Ditmaal een bericht van op het festival van Venetië.
Voor hun nieuwste film Tori et Lokita ontvingen Cannesroyalty Jean-Pierre en Luc Dardenne een speciale prijs op de 75ste editie van ’s werelds grootste festival. Op hun lauweren rusten doen ze evenwel niet. Solidariteit blijft centraal staan, maar is hun visie daarop aan het verschuiven?
Bij Mexicaanse films denk je vaak aan gul, barok, exuberant en maximalistisch, zoals in het werk van Guillermo del Toro, Alejandro González Iñárritu en Guillermo Arriaga. Dat die associatie niet altijd opgaat, mag blijken uit Michel Franco’s Sundown, een surreële, opake diamant die zijn geheimen niet gemakkelijk prijsgeeft.
In het hart van Marco Bellocchio’s oeuvre spookt een grote afwezigheid. Sinds 1968 probeert hij in verschillende van zijn films die leegte te bevatten. Met de autobiografische documentaire Marx Can Wait, waarin hij fragmenten van zijn vroeger werk opneemt, zet hij zijn pogingen verder om wijs te worden uit het ontbreken dat mee aan de grondslag ligt van zijn maakdrang.
Leven in landschappen, wonen in film. Ons vierde nummer verkent hoe cinema landschappen tekent.
“Of het gevaarlijk is vulkanen van zo dichtbij te bestuderen? Niet gevaarlijker dan in België over straat wandelen.” Of je films moet maken aan de rand van een krater? Jazeker wel. Met Fire of Love knipt en plakt Sara Dosa een prachtige collage in elkaar over vulkanen, liefde en cinema.
Met de tentoonstelling ‘This Is What You Came For’ laat Els Dietvorst centrum en periferie elkaar ontmoeten. Een wandeling tussen projectie en tastbaarheid.
Terwijl de historische Zwitserse filmzaal Le Plaza renoveert, krijgen externe curatoren vrij spel in haar vitrine. Curator en onderzoeker Julian Ross blikt terug op een programma dat hij er in april samenstelde en licht en passant een tipje van de sluier over het thema van het volgende Fantômas-nummer.
Na welgeteld één editie moest Palace in hartje Brussel zijn zomerprogramma in de ijskast stoppen. Twee jaar later en met COVID-19 hopelijk definitief in het defensief mag zomers filmkijken weer. Van begin juli tot half augustus biedt Sun Screens een uitgekiende mix van oud en nieuw, onbekend en vertrouwd, klassiek en vernieuwend.
In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Een afdaling in Il buco brengt verdieping aan de oppervlakte.
Fantômas ontvangt en stuurt briefpost vanuit de filmzaal en wandelgangen. Fotograaf Kris Dewitte laveerde in Cannes tussen rode loper en witte doek en kwam terug met een verslag in polaroids.
In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Vanuit een nieuwe woonst schrijft Bart Versteirt over hoe Ozu de huiselijke ruimte verkent in Tokyo Story.
De nineties hebben gebeld: ze willen hun geschiedenis terug. In M HKA bekijkt een overzichtstentoonstelling die geen overzicht mag heten de veelvormigheid van bewegende beelden in de jaren negentig. Geschiedschrijving is terug van nooit weggeweest.
Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun schrijven over film. Margot Leyers ziet in Unclenching the Fists dat ‘houden van’ samengaat met zowel vasthouden als loslaten.
Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun schrijven over film. In haar essay staat Astrid Soetewey stil bij de beweging die MOOOV voorspiegelt.
Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun schrijven over film. In haar essay meet Merlijn Beullens de afstand tussen onpersoonlijke macht en wie zich ertegen verzet.
Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun schrijven over film. In zijn essay verkent Gilles Vandaele de tweestrijd eigen aan verzet.
De camera verandert alles, gelooft de pornoproducent uit horrorfilm X. Met zijn kleine crew trekt hij in 1979 naar de afgelegen boerderij van een bejaard koppel om er in het geniep en goedkoop een film te draaien. Hadden ze The Texas Chain Saw Massacre gezien, wisten ze vast beter… Zolang de camera loopt, is het ‘maar’ een film, toch?
Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun schrijven over film. In zijn essay kijkt Boet Meijers tussen duim en wijsvingers naar onze terraria.
Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun schrijven over film. In haar essay kijkt Evi Cats over de randen van film heen.
De nog jonge kunstvorm film meet zich graag jeugdigheid aan. Als om zich voor altijd de verse loot aan een robuuste stam te kunnen wanen grijpen z’n vormen en verhalen – vooral wanneer ze het adolescente leven verbeelden – vaak naar een springerig, stuurloos karakter, zich vastklampend aan de ostentatieve onrust die losbarst uit alle kanten nergens op groeiende lijven en levens.
In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Samen met A Chiara laaft Hanne Schelstraete zich aan een paradoxaal tweespel van vrijheid en gebondenheid.
Met Petrov’s Flu schotelt Kirill Serebrennikov zijn publiek een maximalistische koortsdroom voor die z’n hoofdpersonage en de rest van Rusland ziet verglijden in onwerkelijke chaos.
Hoe vertolken we Anne Frank voor de 21ste-eeuwse jeugd? Dat was de vraag waarmee het Anne Frank Fonds in Bazel naar Ari Folman stapte na het succes van diens Waltz with Bashir (2008). Met Where Is Anne Frank levert hij opnieuw een pleidooi af voor de noodzaak van steeds hernieuwde herinnering.
Het begrip ‘midlifecrisis’ krijgt opnieuw betekenis in het Griekse Apples, een alternatief pandemiedrama over de lijdzame last van collectief geheugenverlies. De hoofdpersoon is niet de enige die ineens niet meer weet wie hij is. In dit filmuniversum van dolende zielen is vergeetachtigheid besmettelijk geworden.
In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Tussen haar vingers door keek Inge Coolsaet naar Vortex, de nieuwste film van Gaspar Noé.
Na vertoningen op de Berlinale en op Courtisane bezoekt Kind Hearts vanaf deze week Belgische bioscopen. We blikken vooruit naar de film door vooruit te blikken naar Fantômas #3, waarin we uitgebreid stilstaan bij de film van Gerard-Jan Claes en Olivia Rochette.
Tijdens festivals ontvangt Fantômas briefpost vanuit de filmzaal en wandelgangen. Zes maanden na een editie in het kielzog van Film Fest Gent vinden we Courtisane terug in vertrouwde vorm.
Wet je pen, focus je blik en spits je oren: Fantômas nodigt je uit op een workshop filmkritiek tijdens MOOOV Filmfestival van 22 tot 29 april in Brugge.
Roland Emmerich schept visueel genoegen uit het tot as en puin reduceren van de architecturale symbolen van de Verenigde Staten, zijn tweede thuisland. In Moonfall laat hij de maan naar beneden donderen en zoals steeds is het een underdog die de boel moet redden. Van de maan af gezien, zijn we immers allen even groot.
In Nederland is Memoria sinds vorige week te zien in de bioscoop. Na een vertoning tijdens Film Fest Gent, een interview met de filmmaker en een boekrecensie houdt nu ook een video-essay de dialoog tussen Fantômas en de recentste film van Apichatpong Weerasethakul warm.
Logisch, toch? De tiende film van Alex van Warmerdam heet Nr. 10. Zoals het een Van Warmerdam betaamt, blijkt die logica evenwel bedrieglijk.