Kind Hearts: herkenbaar en radicaal

Na hun afstudeerfilm aan KASK Because We Are Visual (2010) en het in de Brusselse school Anneessens-Funck gefilmde Grands travaux (2016) zetten Gerard-Jan Claes en Olivia Rochette de verkenning van de jeugdige ruimte voort in Kind Hearts. Die film is groots in reikwijdte – want: de liefde – en klein in de getoonde gestes.

Uit het interview dat zal verschijnen in Fantômas #3:

Olivia Rochette Je kan je afvragen wat het dramatische probleem van Kind Hearts is; er gebeurt niets spectaculairs. En dat is geen keuze tegen iets, al hebben veel liefdesfilms een manipulatief kantje en een morele agenda. We wilden een filmvorm zoeken die aansluit bij een bepaalde herkenbaarheid, een vreemd woord dat de afgelopen jaren wel vaker opduikt. Zo zijn we gefascineerd door de boeken van Sally Rooney, Girls van Lena Dunham of evengoed de Vlaamse jongerenserie wtFOCK. Wat ons daarin boeit is niet per se het werk zelf, dat staat mijlenver van onze cinema, maar de hedendaagse démarche die ze ambiëren.

Gerard-Jan Claes We houden heel erg van films die de ervaring van kijkers in hun leefwereld proberen te verbeelden. Die krijgen vaak een existentieel karakter, zoals je ook bij Ozu ziet: we zijn hier even op aarde, maken een en ander mee, hebben een aantal relaties en dan gaat de wereld verder. Die films gaan over de Japanse samenleving, zoals die van Fassbinder gaan over de Duitse samenleving. Zo’n representatie is ook vaak een stokpaardje van overheidsinstanties, maar toch blijkt het vaak moeilijk films te maken die niet gaan over spectaculaire zaken als verlies of crisis. Voor ons is het leven op zich al bigger than life. Kleine dingen hebben vaak een grote schoonheid.

Over het liefdesportret dat Kind Hearts op het scherm brengt, schrijft criticus Adrian Martin:

“Kind Hearts slaagt er goed in een speciale spanning te vangen tussen Billie en Lucas, tussen eender welke twee mensen: wat zal het zijn, liefde of vriendschap? We zouden kunnen denken dat vriendschap sluiten een compromis is na de ervaring van intieme liefde; wat John Cassavetes eens vernietigend beschreef als relaties die “ontaarden in genegenheid en respect”, maar die de allerbelangrijkste vitale vonk missen. Of we zouden kunnen concluderen dat een vriendschap die na zo’n breuk is ontstaan, een echte – zelfs radicale – prestatie is, iets om te vertrouwen, te voeden en te koesteren, meer oprecht en blijvend dan kortstondige passie. Is het die houding waar de Ozu-achtige titel Kind Hearts ons op wijst?”

Het interview met Gerard-Jan Claes en Olivia Rochette over Kind Hearts verschijnt in Fantômas #3, net als Adrian Martins recensie over de film.