Apichatpong over waken en slapen

Sleep is our personal cinema.” Bondiger dan met die woorden van Apichatpong Weerasethakul zelf kan je de ervaring van zijn films niet vatten. Vertrekkend bij een slaapstoornis verbindt Memoria persoonlijk en collectief geheugen, in een film over het proces van ontwaken.

13.01.2022 | Bjorn Gabriels

Herinneringen van mensen en plaatsen, en hoe die hoogstpersoonlijke ervaringen aansturen, staan centraal in Apichatpongs sensoriële cinema. Met Memoria vindt hij de overlappende tijdslagen die mens en maatschappij tekenen voor het eerst buiten de grenzen van Thailand. Gravend in de geschiedenis en hun eigen beleving van Colombia schrijden Apichatpong en zijn hoofdpersonage Jessica (Tilda Swinton) stoïcijns over sluipwegen tussen verleden, heden en toekomst.

Begeleid door een vogeltjeskoor spreekt Apichatpong, bedaard maar scherpzinnig, over hoe Memoria tot stand kwam, van research tot rijk klankentapijt. Het resultaat is een amalgaam van persoonlijke en politieke cinema: “Elk land heeft trauma’s te verwerken, alleen verschilt de snelheid waarmee dat gebeurt. Colombia is als een dier dat ontwaakt en zich bewust wordt van z’n bestaan. […] In Thailand leven we nog altijd onder een militair bestuurde overheid en het zal nog even duren voor we kunnen ontwaken.”

Deze opname is een ingekorte versie van het online gesprek, opgenomen op 12 oktober 2021, dat diende als inleiding bij de vertoning van Memoria op Film Fest Gent.

Dank aan Film Fest Gent, Edwin Carels en Simon Field.

REGIE Apichatpong Weerasethakul
SCENARIO  Apichatpong Weerasethakul
FOTOGRAFIE  Sayombhu Mukdeeprom
MONTAGE  Lee Chatametikool
MUZIEK  César López
MET Tilda Swinton, Daniel Giménez Cacho, Jeanne Balibar
PRODUCTIELAND Colombia
JAARTAL 2021
LENGTE 136 minuten
DISTRIBUTIE September Film
RELEASE 12 januari 2022 (België), 3 februari 2022 (Nederland)

gerelateerde artikelen
 

Fantômas #1: het geheugen, de herinnering

Het verleden is nooit dood. Het is niet eens verleden tijd. Die memorabele gedachte van William Faulkner spookt bij uitstek door elk bewegend beeld. In zijn meest oorspronkelijke vorm is film niet minder dan gestolde tijd, uitgekristalliseerd in 24 beelden per seconde. De filmgeschiedenis is dooraderd met werken waarvan de vertelling in de herinnering duikt, of waarin de herinnering opduikt in de vertelling; talloze cineasten — van gisteren, vandaag en morgen — maken van het geheugen hun ontginningsterrein.

Briefwisseling:
Film Fest Gent II

Tijdens Film Fest Gent ontvangt Fantômas briefpost vanuit de filmzaal en wandelgangen. Met een vers gedrukt printnummer onder de arm lezen en kijken we mee.

 
 

Mahamat-Saleh Haroun over Lingui

Met een afgemeten soberheid filmt Mahamat-Saleh Haroun in Lingui hoe een vijftienjarig zwanger meisje en haar alleenstaande moeder strijden om een abortus te doen uitvoeren. In weerwil van een patriarchaal broederschap ontluikt een zusterschap van verzet in verborgen verbondenheid.

Vlinderen met bijen. Nina de Vroome over Globes

Verrassend didactisch plaatst de documentaire Globes ons voor de vraag of film nog boudweg onderwijzend mag zijn. Niet dat Nina de Vroome zich op de kansel hijst of een belerend toontje aanslaat. Veeleer schept ze genoegen in de overdracht van kennis via film, in vormen en verhalen.

 
 

Kunst als verzet tegen het dreigende spook van totalitarisme

Wat gebeurt er in/met de Vietnamese cinema? Waarom blijven we over censuur praten als het over Vietnamese films gaat? Is dit omdat Vietnamese filmmakers – wij/hen – zo ongetalenteerd zijn dat we over censuur moeten roepen om wat aandacht te krijgen? Zijn we inderdaad, zoals honderden kijkers beweren, slecht bezig en is het allemaal “much ado about nothing”?