Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Trenque Lauquen van Laura Citarella, een overdaad aan overdaad.
Laura Citarella’s Trenque Lauquen is een warme vertaling van een liefde die de regisseur zelf voelt voor de zoektocht, de verwondering, de obsessie, de collage, de route. In de film komen deze impulsen samen rond het ronde meer (de letterlijke betekenis van Trenque Lauquen in de Mapuche-taal) waarin zich een kind of misschien een alligator schuilhoudt. Laura, een jonge onderzoekster, is geïntrigeerd door ongeveer alles wat op haar pad komt, vangt in een zijspoor een ander onderzoek aan en lost op in het mysterie of beter ‘het mysterieuze’, want we begrijpen nooit écht waar ze mee bezig is. Citarella verbeeldt haar ideeën met weinig middelen en rekent vooral op de vertelkracht van de protagonisten die in lange autoritten en radiosessies hun verhaal kwijt kunnen.
Toegegeven, de film telt al snel (misschien net iets te) veel woorden. Soms iets te weinig eenzame cowboy en iets te veel telenovela. Gelukkig zijn het telkens woorden die de plot verder uiteen drijven, die historische weetjes en verzinsels samenbrengen, die fantaseren over menselijke, passionele verbindingen, over bloemen en over muterende wezens. Zowel de voice-over als de directe dialogen en een stiekeme, nachtelijke opnamesessie in een radiostation loodsen ons door Laura’s ervaringen. Nog heel kort verdubbelt zelfs een van die tekstfragmenten wanneer de voice-over een telefoongesprek exact en simultaan herhaalt. Pas op het einde trekt de regisseur het beeld open en laat het landschap voor zich spreken. De stilte biedt ruimte voor onze eigen verwondering en voor vragen over die vele vertelsels.
Het verwaterde plot is een genot voor de kijkende jager-verzamelaar die zich kan uitleven in het in elkaar puzzelen en uit elkaar halen van de vele referenties die Citarella in haar film verwerkt. Ze is een veelvraat en neemt haar tijd. Vier uur lang op sleeptouw door kolkende verhaallijnen waarin twee mannen zich al snel blindstaren op hun eigen missie om Laura terug te vinden. De vrouwen in de film maken zich een stuk minder zorgen, lijken Laura heel goed te begrijpen en laten haar vooral doen.
Hier vind je de vertoningsdata van Trenque Lauquen op Film Fest Gent.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Unrueh van Cyril Schäublin, waarin tijd en beeld samen geschiedenis schrijven.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag Un beau matin van Mia Hansen-Løve en het tasten naar de juiste woorden.
“Of het gevaarlijk is vulkanen van zo dichtbij te bestuderen? Niet gevaarlijker dan in België over straat wandelen.” Of je films moet maken aan de rand van een krater? Jazeker wel. Met Fire of Love knipt en plakt Sara Dosa een prachtige collage in elkaar over vulkanen, liefde en cinema.
“Hoelang duurt het om een koe te melken? Maakt het veel lawaai? Geven koeien ook ’s nachts melk?” Met het antwoord op deze vragen valt de beslissing om de melk van de “eerste koe in het territorium” te stelen, maar niemand neemt het woord diefstal in de mond. Kelly Reichardts First Cow speelt een bezwerend spel in een zoektocht naar nét de juiste hoeveelheid woorden.
De recente restauratie van Toute une nuit is voor nieuwe Brusselaar Michaël Van Remoortere een gelofte om de stad die Chantal Akerman in een enkele nacht bezingt te verdedigen door haar lief te hebben zoals zij is in al haar prachtige en gemankeerde overdaad.