“Of het gevaarlijk is vulkanen van zo dichtbij te bestuderen? Niet gevaarlijker dan in België over straat wandelen.” Of je films moet maken aan de rand van een krater? Jazeker wel. Met Fire of Love knipt en plakt Sara Dosa een prachtige collage in elkaar over vulkanen, liefde en cinema.
Er was eerst sneeuw, er was eerst de aanloopband van de film vol markeringen, er was eerst de koffie in een Frans café in de jaren zestig waar een ontmoeting plaatsvond. Oorsprongsverhaal. Niet van vulkanen, maar van een liefdespaar dat zijn eerste liefdes (Stromboli voor Maurice en Etna voor Katia) niet vaarwel zei, maar deelde met de tweede en laatste liefde: die voor elkaar. Vanaf dan voor altijd op pad tussen vulkanisch gesteente, dabbend in modder die het vel van de schenen kookt.
Maurice Krafft, hofnar, laat zich gretig overdonderen door de monumentale gesteentes. Hij dwaalt graag af en wil op een tweedehands opblaasbootje een zuur meer doorvaren, of nog liever met een kano 15 kilometer op een lavastroom afdalen. Hij begrijpt de mens niet, vindt de wereld slecht ontworpen en moest hij stenen kunnen eten, hij zou nooit meer terugkeren naar de bewoonde wereld. Staat tegenover dat hij een enorm charismatisch spreker en grappenmaker is, goed voor de camera, die tijdens zijn lavawandelingen zelf vier camera’s om de nek heeft hangen waar hij ook nog eens uitzonderlijk mooie beelden uit tovert.
Zijn vrouw, Katia Krafft, sensueel-sensibel wezen dat graag op de rand van een krater danst, verliefd is op details, kleine verkoolde vogeltjes aait en zich net iets zwaarder voelt worden wanneer 25.000 mensen om het leven komen door haar onvoorspelbare, woedende eerste geliefde. Zij fotografeert de bubbels, de patronen, de schors, de lavabom die ze heeft uitgekozen om wekenlang te bestuderen. Ze schrijft de boeken en maakt de films waarmee het paar hun volgende reis bekostigt. Hun matching outfits en de kleuren in de filmfragmenten maken het beetje animatie, of de immer minimale sociale/politieke context die regisseur Sara Dosa aan het verhaal toevoegde overbodig. Laven aan de lava, de onmeetbare natuur, de fascinatie, de observatie van de fascinatie volstaat.
Dosa maakte voorts een waanzinnige collage uit het immense archief aan stil en bewegend beeld van het Krafft-duo. Met telkens nieuwe gekleurde plunjes en mutsen of sciencefictionwaardige zilverkleurige veiligheidspakken, en de steeds mooie composities, blijft de vraag over of Dosa de fragmenten goed heeft uitgekozen of het paar gelijk heeft wanneer ze zichzelf rondreizende kunstenaars noemen, “of zoals ze in Amerika zeggen: freelancers”. Het zijn voornamelijk twee liefdevol geobsedeerden die wanneer ze thuis zijn in de Elzas kleine vulkanen bouwen en tot uitbarsten brengen of een potje pinball spelen op de eighties flipperkast in vulkaanuitvoering.
Met de stem van Miranda July, die recht doet aan het krakende 16mm-materiaal en de mystieke aantrekking van de vulkanen verheldert, pleit Dosa ervoor het echtpaar als cineasten de geschiedenis in te schrijven. “Ik ben geen filmmaker, maar ik moet wel om mijn werk als vulkanoloog grondig uit te voeren”, zegt Maurice. Terecht voert Dosa dan een reeks beelden aan die nog weinig met vulkanisch onderzoek te maken hebben, die vooral ook het plezier, de vermoeidheid, het materiaal en de observatie tonen, om Maurice’ bescheidenheid in twijfel te trekken.
Net zoals Katia en Maurice de oude, academische classificatie van vulkanen overboord wilden, maakt het tenslotte niet uit of ze wel of geen cineasten zijn. Er zijn rode en grijze vulkanen, de eerste is lief, de ander is een moordenaar. Is met filmmakers net hetzelfde.
REGIE Sara Dosa
SCENARIO Shane Boris, Erin Casper, Jocelyne Chaput, Sara Dosa
FOTOGRAFIE Pablo Alvarez-Mesa, Maurice Krafft, Katia Krafft
MONTAGE Erin Casper, Jocelyne Chaput
MUZIEK Nicolas Godin
MET Katia Krafft, Maurice Krafft, Miranda July
PRODUCTIELAND Canada, Verenigde Staten
JAARTAL 2022
LENGTE 93 minuten
DISTRIBUTIE The Searchers
RELEASE 6 juli 2022 (België), 14 juli 2022 (Nederland)
Terwijl de historische Zwitserse filmzaal Le Plaza renoveert, krijgen externe curatoren vrij spel in haar vitrine. Curator en onderzoeker Julian Ross blikt terug op een programma dat hij er in april samenstelde en licht en passant een tipje van de sluier over het thema van het volgende Fantômas-nummer.
In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Een afdaling in Il buco brengt verdieping aan de oppervlakte.
Liesbeth De Ceulaers docufictiefilm Holgut verbindt mythes en legendes uit het verleden met gemoedelijke gesprekken in het heden en droombeelden over de toekomst. In alle drie waart iets van de lang uitgestorven mammoet rond: soms slechts een afdruk, soms een enkele slagtand, soms het hele beest met huid en haar en knipperende tekenfilmogen.
“Hoelang duurt het om een koe te melken? Maakt het veel lawaai? Geven koeien ook ’s nachts melk?” Met het antwoord op deze vragen valt de beslissing om de melk van de “eerste koe in het territorium” te stelen, maar niemand neemt het woord diefstal in de mond. Kelly Reichardts First Cow speelt een bezwerend spel in een zoektocht naar nét de juiste hoeveelheid woorden.
Pig is veel meer een film over mannen en de manier waarop ze met liefde en verlies omgaan dan een film over afwezige zwijnen (wat in dit geval misschien wel hetzelfde betekent).