Uit de desolate woestenij rond Las Vegas puurt Nina Menkes een eigenzinnig portret van vervreemding. Terwijl de kaarten steeds opnieuw worden geschud, zoekt Queen of Diamonds (1991) een uitweg uit de wanhoop.

In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks Wide Angle reflecties bij filmvertoningen. In de eerste aflevering verwijlt schrijver Michaël Van Remoortere naar aanleiding van Ryusuke Hamaguchi’s vrije Murakami-adaptatie Drive My Car bij lezen, liefde en leven.

Lange tijd bood pornografie de enige waardevolle representatie voor homoseksuele en queer mannen. In Fantômas #2 schrijven Niels Putman en Michaël Van Remoortere elk een artikel over gay erotische films uit de jaren zeventig en tachtig, werk dat steeds meer onder de aandacht komt.

Fantômas ontvangt en stuurt briefpost vanuit de filmzaal en wandelgangen. Ditmaal een bericht van op de Berlinale.

Wat behelzen geluid en bewegend beeld dat geschreven tekst niet herbergen kan? Schrijven over film impliceert altijd tekortkomen. Die spanning stimuleert heel wat teksten in ons tweede nummer. Het prijzen van de onvatbaarheid van een film die de schrijver tegelijkertijd probeert te vatten is een paradoxale evenwichtsoefening. Koorddansen vraagt uiteindelijk om een sprong in het ongewisse.

Audrey Diwan ging vorig jaar met L’événement als underdog naar het festival van Venetië en keerde terug als Gouden Leeuw. Samen met prijzenpakkers Titane en Nomadland deed het abortusdrama spreken van ‘het jaar van de vrouw’, maar wat heeft het te vertellen?

Het boek Memoria schetst herinneringen aan het maken van een film. Het is een making-of die – zoals het werk van Apichatpong Weerasethakul – de filmbeleving in haar vele vormen boven alles plaatst.

“Sleep is our personal cinema.” Bondiger dan met die woorden van Apichatpong Weerasethakul zelf kan je de ervaring van zijn films niet vatten. Vertrekkend bij een slaapstoornis verbindt Memoria persoonlijk en collectief geheugen, in een film over het proces van ontwaken.

Met een afgemeten soberheid filmt Mahamat-Saleh Haroun in Lingui hoe een vijftienjarig zwanger meisje en haar alleenstaande moeder strijden om een abortus te doen uitvoeren. In weerwil van een patriarchaal broederschap ontluikt een zusterschap van verzet in verborgen verbondenheid.

Rouw neemt vele vormen aan, stelde Nicolas Roeg in een terugblik op zijn film Don’t Look Now (1973). In Valdimar Jóhannssons Lamb neemt rouw de vorm aan van een merkwaardig lammetje. Godsgeschenk of duivelsgebroed, het biedt een tweede kans aan een kinderloos koppel in een onuitgesproken relatiecrisis.