Vanuit zijn eigen raam filmt Thomas Imbach in Nemesis hoe een verlaten goederenstation in Zürich het veld moet ruimen voor een modern politiebureau. Tussen beide in gaapt een bouwwerf en vijandigheid tegenover ‘het vreemde’.
Documentairemaker Sofie Benoot liet zich eerder al voeden door woestijnen en grondlagen. Haar graafwerk brengt haar nu, in het essayistische Apple Cider Vinegar, bij keien, stenen en gesteente.
In L’Empire blijkt een kabbelend Noord-Frans kustplaatsje het strijdperk voor een treffen tussen absolute goeieriken en slechteriken. De kluchtige Bruno Dumont denkt wel vaker in duo’s en dualiteiten, maar zijn het niet vooral de losse eindjes tussen beide tegenstellingen die intrigeren?
De synopsis van Lisandro Alonso’s Eureka belooft ons te leren wat het betekent mens te zijn. Dat moet wel grootspraak zijn, toch?
De kracht van Claire Simons documentaire Notre corps zit in de ontmoetingen, keer op keer vol vertrouwen en zachte nauwkeurigheid.
In Anatomie d’une chute ontleedt Justine Triet niet alleen een verdacht overlijden, maar bovenal het huwelijk. Wie houdt de score bij, in een relatie als een telraam? De vele verhalen zorgen alvast niet voor zekere antwoorden.
In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. In Gouden Beerwinnaar Alcarràs van Carla Simón vindt Boet Meijers het onvermijdelijke verloop van voortbestaan en verlies op het Catalaanse platteland.
Wat beweegt ons in film? Fantômas houdt de vinger aan de pols tijdens Film Fest Gent, met vandaag De Humani Corporis Fabrica van Lucien Castaing-Taylor en Véréna Paravel, met als hoofdpersonage dat ene lichaam van ons allen.
Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun schrijven over film. In zijn essay kijkt Boet Meijers tussen duim en wijsvingers naar onze terraria.