Albert Serra is een man van contrasten. Een estheet die schoonheid vindt in lelijkheid, een liefhebber van de neoclassicistische achttiende eeuw én de digitale technologie van de eenentwintigste eeuw, een overtuigd theoreticus die ruimte laat voor toeval, een controlefreak die de controle graag uit handen geeft. Al deze contrasten kwamen tijdens Film Fest Gent 2022 aan de oppervlakte in het clair-obscur van zaal 2 in Sphinx Cinema, waar Serra na een vertoning van Pacifiction in gesprek ging met Nick Pinkerton.

De films van Jonás Trueba groeien mee met de stad Madrid, zoals die stad ook meegroeit met haar bewoners en bezoekers. Steeds opnieuw blazen herinneringen dat alles weer leven in.

Bij het vallen van de bladeren mijmert Aki Kaurismäki over een even ideale als onmogelijke liefde. Tijdens het kijken komt zowaar Candy Crush de strakke kaders binnengewaaid.

Cinema Nova in hartje Brussel bestaat al een kwarteeuw. Bekend om hun collectieve filmwerking knopen ze aan bij internationale ontwikkelingen die alternatieven bieden voor commerciële filmvertoning. In relatie tot stadsvernieuwing en de vastgoedmarkt hoort daar ook bij: zelf eigenaar worden.

De synopsis van Lisandro Alonso’s Eureka belooft ons te leren wat het betekent mens te zijn. Dat moet wel grootspraak zijn, toch?

Via de unheimische vormen van The Eternal Daughter verkent Joanna Hogg het rouwproces binnen een beklemmende moeder-dochterrelatie, in een dubbelrol vertolkt door Tilda Swinton.

Het Brusselse platform voor productie en distributie elephy bevindt zich dit najaar op vele plekken. Naast de films als onderdeel van het aan Chantal Akerman opgedragen omnibuswerk yours, voor biënnale Con10ur in Mechelen presenteert het collectief de groepstentoonstelling Double Voiced in het Antwerpse Extra City. Hoe verhoudt hun manier van maken zich tot een politiek narratief?

In Anatomie d’une chute ontleedt Justine Triet niet alleen een verdacht overlijden, maar bovenal het huwelijk. Wie houdt de score bij, in een relatie als een telraam? De vele verhalen zorgen alvast niet voor zekere antwoorden.

Het voetpadfestival Cinema Trottoir van Cinemaximiliaan zet aan tot een blik op Brussel, zijn bewoners en zijn bezoekers.

In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Voor Michaël Van Remoortere draagt Goodbye, Dragon Inn het wezenlijke van film, van kunst, van leven.

Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun reflectie over film. Jeroen Lemmens vraagt zich af hoe (on)gemakkelijk het is om te filmen met een ecoterroristisch manifest in de achterzak.

In zijn eerste fictiefilm, Dos estaciones, grijpt Juan Pablo González terug op vertrouwde elementen uit zijn documentair werk en put tegelijk kracht uit de suggestieve eigenschappen van narratieve cinema.

Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun reflectie over film. Laura Janssens luistert naar de droge lucht in Utama.

Met Stars at Noon bewijst Claire Denis opnieuw als geen ander de vinger te leggen op de verbindingen van seksuele verlangens en politieke connotaties.

In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Met All the Beauty and the Bloodshed willen Nan Goldin en Laura Poitras de weerklank opvangen van stemmen die er niet meer zijn.

In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Darren Aronofsky’s The Whale zwelgt in het smalle slachtofferschap van zijn DIKKE hoofdpersonage.

Hoe verbeeld je de wereld zonder patriarchaat? Dramaturg en auteur Caroline Godart interviewt de Puerto Ricaanse kunstenaar Beatriz Santiago Muñoz over haar nieuwe tentoonstelling, waarin een troep radicale amazones alle schermen van het Brusselse argos overneemt. Gebaseerd op de roman Les guérillères uit 1969 van de feministische auteur Monique Wittig zorgt Oriana voor een onderdompeling in een wereld voorbij gender.

Met No Bears tast Jafar Panahi de kaders af waarin hij kan, moet en wil werken. Als meester in metacinema en mise-en-abyme verbindt hij daaraan ditmaal ook een oproep tot zijn landgenoten.

De Iraanse dissidente cineast Jafar Panahi stelt in No Bears, een verhaal vol verboden liefde, vragen over de verantwoordelijkheid van cinema, ten aanzien van zichzelf en de staat, en tegenover vrijheid en gevangenschap.

Op 3 februari ontvangt Lucrecia Martel een eredoctoraat aan KU Leuven. Een terugblik op haar oeuvre toont haar als cineaste van een land dat dreigt weg te zinken in de eigen trauma’s.

Een festival is een werk van liefde, maar het onderscheid maken tussen liefde en werk is moeilijk. Festivalprogrammator en -directeur María Palacios Cruz reflecteert over wat festivals (kunnen) zijn.