Spreken door de muren en grijpen naar stenen

Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun reflectie over film. Mieke Schelstraete bespeurde in beeldkaders samengebalde afzondering en verwerkte die indrukken in een beeldessay.

15.05.2023 | Mieke Schelstraete

Andere vingers krabben achter het pleister. Het verlangen verlangt om muren te slopen. De architectuur legt strenge regels op. Terwijl de personages vrij willen zijn en doordringen tot elkaar, wordt hen een structuur opgelegd die analoog is aan de gebouwen waarin ze leven. In film speelt nog een ander type muren: het beeldkader. Een personage dat uit beeld loopt, gaat nergens heen, een verlangen naar buiten is een verlangen naar nergens, naar een plaats waar je niet kan zijn. Een strenge lijn verhindert contact. Reikhalzen naar buiten kenmerkt zowel Amor y matématicas, The Hotel als Amar Colony. Een been kan de witruimte niet overbruggen, twee mensen slapen aan de uiterste einden van een kamer, compleet omsloten door de camera. Onderstaande schetsen suggereren een manier van kijken, gebaseerd op begrensdheid. Ze zijn impressies van isolatie.

“Een granieten keukenblad… komen daar echt geen krassen op?”

“Ja, ik geloof dat er steeds een god is daarboven.”

“Heb je ruzie met je moeder?”

“Hoe vaak heb ik je nu al gezegd om de deur niet op slot te doen?”