Een absurde satire over het menselijke wegwerpbestaan zou zich zomaar eens op glad ijs kunnen begeven door de dood te omarmen. Of Bong Joon-ho’s Mickey 17 zich daar ook aan waagt…
Sean Baker heeft een voorkeur voor sprookjes, vooral aan de zelfkant van de Amerikaanse maatschappij. Zo ook in Anora, tussen danspaal en privéjet.
Aan de branding van de Middellandse Zee tast Matías Piñeiro naar de vouwen van literaire adaptaties. In zijn Tú me abrasas deinen Cesare Pavese en dichteres Sappho met hem mee.
“Ek is dood”, schuddebuikt het nijlpaard Pepe met diepe stem. En dat is nog maar het begin van zijn filosofische mijmeringen.
Artificiële intelligentie, DNA-zuivering en een verregaande onttovering: zoals wel meer sciencefiction is La Bête heel erg ‘van vandaag’. Al regeert bij Bertrand Bonello ook altijd het onbekende.
De films van Jonás Trueba groeien mee met de stad Madrid, zoals die stad ook meegroeit met haar bewoners en bezoekers. Steeds opnieuw blazen herinneringen dat alles weer leven in.
Eduardo Williams toonde zich met The Human Surge al treffend thuis in de hedendaagse fluïde wereld. Zijn nieuwste film vervolgt dat wijd vertakkende pad.
Tijdens MOOOV Filmfestival in Brugge begeleidde Fantômas jonge critici in hun reflectie over film. Maarten Jochems stond meermaals oog in oog met de dood, of toch haar beeltenis.