In samenwerking met Film Fest Gent publiceren we in de reeks ‘Wide Angle’ reflecties bij filmvertoningen. Samen met A Chiara laaft Hanne Schelstraete zich aan een paradoxaal tweespel van vrijheid en gebondenheid.
Na Jackie – achternaam: Kennedy – creëert Pablo Larraín met Spencer – voornaam: Diana – een tweede staatsportret: een zonder de starheid van postzegels of pondbiljetten dat even letterlijk als figuurlijk inzoomt op prinses Diana’s diepe eenzaamheid.
De veertienjarige Johnny dealt in drugs; regisseur Jeroen Perceval in moraal. En hoewel dat laatste uiteraard minder gevaarlijk is, bewijst Dealer dat een overdosis aan boodschapperigheid toch fataal kan zijn.
In Laura Wandels debuut Un monde krijgt de afkorting PTSD een alternatieve betekenis. Door te visualiseren hoe de jonge Nora de chaos en pesterijen op de speelplaats ervaart, evoceert ze een instant gevoel van ‘Playtime Stress Disorder’.
In François Ozons familiedrama Tout s’est bien passé worden de rollen omgekeerd. Dochter Emmanuèle wijdt haar leven volledig aan haar vaders laatste wens: de wens om te sterven. Ozon belicht niet de emotionele maar de praktische kant van dit proces, want – zo staat Willem Elschot hem bij – “tussen droom en daad staan praktische bezwaren”.