There Is No Evil speelt zich af tussen twee Iraanse vuren: een toorts voor het verleden en een voor de toekomst. Daartussen zoeken personages naar hun eigen moraliteit, terwijl Mohammad Rasoulof zonder haast – maar met een zekere benauwdheid – een grondplan neerlegt voor een Iran als een onbestaand compromis.
Na een bijna twee jaar durende knipperlichtrelatie met quarantaines en lockdowns mogen we ons kot weer uit. Toch zijn de zalen gevuld met performances waarin virtualiteit centraal staat. Virtualiteit als in futuristische apparatuur, uitrusting en inkleding, maar ook in relatie tot tijd, en dan in het bijzonder als het verlangen naar een bepaalde tijd.
De ware inhoud van Son-Mother verschuilt zich achter een donker doek. Man en vrouw, moeder en zoon worden tegenover elkaar geplaatst, tussen hen verschijnen de diepste afgronden. Ook als toeschouwer kijk je soms angstig neer op koude, kolkende diepten.