Alle resultaten voor
‘#2024’
Briefwisseling: polaroids uit Cannes
Fotograaf Kris Dewitte kwam terug van het filmfestival van Cannes met een zak vol films en foto’s. Een terugblik in polaroids.
Want we zijn (niet) voor elkander geboren
Uit een weelde aan archiefmateriaal smeedt Soundtrack to a Coup d’État van Johan Grimonprez een koloniale en neokoloniale geschiedenis waarin jazz en Congo de paden kruisen. Tussen de activisten, jazzmuzikanten, staatsleiders en spionnen is een opvallende, bijna te verwaarlozen bijrol weggelegd voor een zingende marktkramer. Bijna.
Droomtijd
In The Bride neemt Myriam U. Birara haar hoofdpersonage Eva teder bij de hand terwijl ze samen door de donkere jaren van Rwanda waden. Hoe transformeert een lichaam onder constant geweld, wanneer fysieke zelfverdediging geen optie is?
For Festival Purposes Only
Vanuit een reeks kijkervaringen vervuld met verveling en afleiding maakte Leon Decock een video-essay voor de Young Critics-workshop tijdens MOOOV. In een poging te ontsnappen uit de cinemazaal reconstrueert dit persoonlijk essay de kijkervaring, op zoek naar beelden die een uitweg bieden.
Licht in de vorm van een geitje
Vraagt een film je de ogen te sluiten, dan gaat die bijna vanzelfsprekend over de tong in filmmiddens. De verschuiving van de kijkervaring in Samsara overstijgt evenwel de gimmick. Dankzij je eigen ogen.
Echo’s en reflecties
Het nachtelijke duister en het geschreeuw in Critical Zone van Ali Ahmadzadeh resoneren in een filmzaal in Brugge. Hier, daar, toen, nu.
Witte doeken
Is je wereld magisch zodra de realiteit van koloniale plunderingen niet in de ogen kan worden gekeken? En wiens wereld is wereldcinema? Een bevreemdend samenspel van esthetiek, financiering en identiteit werpt vragen op tijdens filmfestival MOOOV.
Recht op onbereikbaarheid
Smartphones zijn niet meer weg te denken uit de cinemazalen. Moderne personages hebben er eentje op zak, terwijl veel bezoekers hun gsm tijdens de vertoning niet kunnen weerstaan. Bestaat er nog zoiets als een recht op onbereikbaarheid?
Het bevroren meisje
Schrijfster Christine Angot deed het Franse medialandschap daveren door haar romans over incest. In de documentaire Une famille ruilt ze woord in voor beeld om opnieuw de confrontatie aan te gaan met het misbruik in haar leven. Meer van hetzelfde, ja, al laat film zich niet op dezelfde wijze in de hand houden als het woord.
Zwembaden zonder ladders
Wat doen verveling en een verdacht rimpelloos chloorbad met mannen die maar al te graag het verloop van verhaaltjes verklappen en vrouwen die vastzitten in een verstikkend narratief? La piscine spiegelt al sinds 1969 een antwoord voor.
In steen gevangen wezens
Documentairemaker Sofie Benoot liet zich eerder al voeden door woestijnen en grondlagen. Haar graafwerk brengt haar nu, in het essayistische Apple Cider Vinegar, bij keien, stenen en gesteente.
Kijken kijken
Op 1 en 2 mei nodigen OFFoff en het collectief Ursula uit om kijken te komen kijken in de Kunsthal in Gent en Het Bos in Antwerpen. Werk van experimenteel filmmaker Barbara Meter dat focust op diverse zienswijzen reflecteert in films van jonge Belgische cineasten.
Voor een nieuw verlangen
Ter gelegenheid van het bezoek van Laura Mulvey in Brussel stelt het Antwerpse collectief Ursula een leesgroep samen. Ursula meets Laura meets Chantal.
Alles is hier mogelijk
Met de muzikale zedenkomedie Golden Eighties voert Chantal Akerman een feest van de vrijheid op in een Brussels winkelcentrum. Al komt die vrijheid in pastelkleuren niet uit het niets.
De glibberige ironie van de griezelvallei
Met behulp van AI-software creëerde Emmanuel Van der Auwera de korte documentaire White Cloud, onlangs vertoond op het festival Courtisane in Gent. Wat heeft ChatGPT te vertellen over deze film?
Het gedroomde slachtoffer
Een keer in de zoveel tijd komen dromen uit en lacht de hele wereld mee… Zo ondervindt toch de sufferd van Nicholas Cage in Dream Scenario. Al is hij lang niet de enige die bedrogen uitkomt.
Voorspellingen van een mindere god
Artificiële intelligentie, DNA-zuivering en een verregaande onttovering: zoals wel meer sciencefiction is La Bête heel erg ‘van vandaag’. Al regeert bij Bertrand Bonello ook altijd het onbekende.
Aandacht in meervoud
De werken van docent-filmmaker Herman Asselberghs in de tentoonstelling ‘Time Wasted’ geven en vragen aandacht. Ze komen voort uit meer dan twee decennia lesgeven en films maken. Tijd voor een gesprek…
Tussen zand en sterren
In L’Empire blijkt een kabbelend Noord-Frans kustplaatsje het strijdperk voor een treffen tussen absolute goeieriken en slechteriken. De kluchtige Bruno Dumont denkt wel vaker in duo’s en dualiteiten, maar zijn het niet vooral de losse eindjes tussen beide tegenstellingen die intrigeren?
The elephant in the tiny house
What to do when film festivals do not meet our expectations? Film critic Öykü Sofuoğlu questions to what extent film professionals can expect festivals like Berlinale to show political engagement through direct, concrete decisions and actions.
De radicaliteit van een onbeantwoorde vraag
In Orlando, ma biographie politique vat Paul B. Preciado transformatie op als vloeibaar. Zoals ook deze fluïde verfilming van Virginia Woolfs Orlando voortdurend in wording is.
De banaliteit van het discours
Als een film en het gesprek errond gevleugelde woorden slechts vleugellam maken, neemt de filmervaring dan de vlucht? Oftewel: waarin ligt de interesse van Jonathan Glazers The Zone of Interest?
In de soep, een vuurvliegje
Het is gewoon soep. En toch. Kijken naar Here van Bas Devos bracht auteur Aldwin Raoul bij het even triviale als diepgaande verlangen om ‘gewoon soep’ te worden.
Video-essay: Hitchcock’s Gaze: What It Means to Be Looked at
Uit de films van Hitchcock spreekt de kracht van kijken. Doorbreken ze ook het stilzwijgen van wie bekeken wordt? In hun video-essay werpen Basje Boer en Menno Kooistra een blik op de verheerlijking van vrouwelijke passiviteit.
De mythe van de empathiemachine
Is het stilaan tijd om vraagtekens te plaatsen bij de nalatenschap van Roger Ebert? Wil de toeschouwer tegelijkertijd geschokt en gerustgesteld worden, dan is het zeer de vraag of er nog wel plaats is voor empathie bij het kijken.
Reddeloos in een zee van beelden
Met Io capitano poetst Matteo Garrone de migratietragedie op tot een avontuurlijke queeste die tegelijk vervaarlijk en ‘veilig’ aanschuurt tegen antimigratiecampagnes. Welk mededogen staat er op het spel?