Fantômas blijft spoken

We zijn teleurgesteld. Nadat het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) Fantômas op 5 juli 2021 opstartsteun toekende, en daarbij de “goed onderbouwde visie op filmkritiek” en het “langetermijnbeleid” prees, heeft het nu vijf maanden later immers besloten onze werking in 2022 niet te steunen. Versagen doen we evenwel niet. Daarvoor ligt het filmkritische project van Fantômas ons te nauw aan het hart. Bovendien zijn ook de rationele argumenten die wijzen op de relevantie van filmkritiek te krachtig om zomaar te verkwanselen. We blijven ervan overtuigd dat een bloeiende filmcultuur baat heeft bij een veelvormige kritische reflectie. Die vertaalt zich bij ons in essays over de tendensen die film tot film maken, in recensies die vanuit liefde het engagement met het kunstwerk aangaan, in vertoningen en live gesprekken over film, en – straks, zo niet morgen dan toch overmorgen – in podcasts en video-essays.

Voor die diversiteit aan filmkritische betrokkenheid kan de redactie rekenen op een bonte verzameling ervaren en opkomende medewerkers. Fantômas is immers een platform dat het filmkritische vak hoog in het vaandel draagt. We geven jonge schrijvers de kans om binnen een professioneel kader hun pen te scherpen, hun blik te oefenen én de resultaten daarvan te publiceren. Fantômas wil de critici van morgen helpen vormen en tegelijk zelf voortdurend alert gehouden worden.

In een film- en medialandschap dat continu wijzigt, is het goed stil te staan bij die veranderingen. Wie niet durft stil te staan, loopt zichzelf voorbij. Onze recensies van actuele releases – zoals de voorbeelden onderaan – houden een vinger aan de pols, terwijl achtergrondstukken en essays actuele ontwikkelingen binnen een breder kader plaatsen. Die wisselwerking tussen heden en verleden, tussen de snelle waarneming en de langzame reflectie, plaatst filmkritiek in de rijke traditie van de kunstkritiek, waar ze thuishoort.

Het filmkritische engagement van Fantômas blijft, hoewel de precariteit van alle medewerkers ons zorgen baart. Elk van onze artikels is een uitnodiging om te blijven lezen, te blijven luisteren, te blijven kijken.

Deze tekst is ook een uitnodiging om de werking van Fantômas te blijven steunen, en dat kan hier en hier.

 

We schrijven nog.

 

Kernredactie Fantômas,

Bart, Bjorn & Inge

 

Het volgende nummer verschijnt eind januari. Wie zich intussen abonneert krijgt ook nog het eerste nummer in de bus.

 

Zonder subsidies kunnen we je hulp goed gebruiken.

↓↓↓

bestel onze eerste jaargang

 

Fantômas #1: het geheugen, de herinnering

Het verleden is nooit dood. Het is niet eens verleden tijd. Die memorabele gedachte van William Faulkner spookt bij uitstek door elk bewegend beeld. In zijn meest oorspronkelijke vorm is film niet minder dan gestolde tijd, uitgekristalliseerd in 24 beelden per seconde. De filmgeschiedenis is dooraderd met werken waarvan de vertelling in de herinnering duikt, of waarin de herinnering opduikt in de vertelling; talloze cineasten — van gisteren, vandaag en morgen — maken van het geheugen hun ontginningsterrein.

Fantômas #2: vrij verlangen

Wat behelzen geluid en bewegend beeld dat geschreven tekst niet herbergen kan? Schrijven over film impliceert altijd tekortkomen. Die spanning stimuleert heel wat teksten in ons tweede nummer. Het prijzen van de onvatbaarheid van een film die de schrijver tegelijkertijd probeert te vatten is een paradoxale evenwichtsoefening. Koorddansen vraagt uiteindelijk om een sprong in het ongewisse.

 

 

Fantômas #3: voor altijd groen

De nog jonge kunstvorm film meet zich graag jeugdigheid aan. Als om zich voor altijd de verse loot aan een robuuste stam te kunnen wanen grijpen z’n vormen en verhalen – vooral wanneer ze het adolescente leven verbeelden – vaak naar een springerig, stuurloos karakter, zich vastklampend aan de ostentatieve onrust die losbarst uit alle kanten nergens op groeiende lijven en levens.

Fantômas #4: landschap is overal

Leven in landschappen, wonen in film. Ons vierde nummer verkent hoe cinema landschappen tekent.