Blader hier door de recentste artikels van Fantômas
Zoek verder per tag
Kille lentelucht
In de prijzen vallen op het festivalcircuit en toch verbannen in eigen land. De tweede langspeelfilm van Dea Kulumbegashvili doet zijn hoofdpersonage na: met moed en zelfopoffering ontfermen April en Nina zich over een zieke samenleving.
Ontworteld en afgemat
Via de moord in 2009 op een inheemse leider in Argentinië laat Lucretia Martel eeuwen van onteigening en kolonisering spreken. Moedwillig vergeten staat tegenover collectief herinneren, tot in de rechtbank toe.
Shakespeare in de Azoren
In Ariel, de nieuwste film van de Galicische filmmaker Lois Patiño, mag de prachtige beeldvoering niet baten. De visuele vervoering van de Shakespeare-adaptatie vangt de narratieve leemte niet op.
Onscherp gesteld
Naar jaarlijkse gewoonte publiceert Fantômas tijdens Film Fest Gent korte teksten en eerste indrukken over films die geen Belgische release krijgen. Leon Decock poogt Alexandre Koberidzes dwarrelende Dry Leaf vast te pinnen.
De stuiptrekkingen van een karkas
Naar jaarlijkse gewoonte publiceert Fantômas tijdens Film Fest Gent korte teksten en eerste indrukken over films die geen Belgische release krijgen. Mik Schelstraete rijgt Radu Jude’s gekheid op een stokje.
Dronken dichter in het nauw
Als Hong Sang-soo via zijn minimalistische films aan uitvergrote zelfanalyse doet, gebeurt dat via personages die zich met een fikse scheut alcohol en aanzienlijk minder scherpzinnigheid dan de cineast zelf overgeven aan zelfmythologisering.
Saboteurs van de tijd
Evi Cats volgt The Blue Trail van Gabriel Mascaro naar een kolonie waar ouderen onwaardig geparkeerd worden.
Pauls wederopstanding
Naar jaarlijkse gewoonte publiceert Fantômas tijdens Film Fest Gent korte teksten en eerste indrukken over films die geen Belgische release krijgen. Michaël Van Remoortere observeert, over de schouder van Denis Côté heen, een jongeman die zijn identitaire gading vindt in poetsen.
Monsters en heiligen
In een genre – bodyhorror – waarin metaforiek de personages weleens alle leven ontneemt, wist Julia Ducournau tot nu haar ‘monsters’ steeds een eigen karakter te geven. Vindt ook Alpha menselijkheid in monstruositeit?
Arbeid is altijd de voorwaarde
Met Kapital Europe maakt Ben De Raes een film die de onderstroom van een kapitalistische arbeidsrealiteit blootlegt, en toch de Brusselse polyfonie met geborgenheid weet te omarmen.
In de woestijn hoort niemand je schreeuwen
Met Sirât, gelauwerd in Cannes, lokt Óliver Laxe je via pompende elektroklanken de Marokkaanse woestijn in, om je daarna samen met zijn personages aan je (nood)lot over te laten. Een nachtmerrieachtige koortstrip van een roadmovie, wars van oriëntalisme, zedenlessen en narratieve verwachtingen.
Herdenken zonder benoemen
Lof der schaduwen
In het meesterlijke schaduwspel High and Low (1963) grijpt Akira Kurosawa je bij het nekvel om je mee te sleuren op een helse tocht, tussen boven en beneden, tussen hoog en laag.
Levend script
Sterke personages leven in ons voort, lang nadat de film is afgelopen. Ze stellen de vragen waar wij te bang voor zijn en hebben de moed om te handelen lang nadat deze ons in de schoenen is gezakt.
Wat is er te zien?
In het drukke cultuur- en filmaanbod zoekt ook MOOOV Filmfestival een plekje. Hoe verhouden hun marketingslogans zich tegenover de films die ze promoten?
Ode aan de tijdverspilling
Filmfestivals zoals MOOOV bieden niet alleen de mogelijkheid om veel films in korte tijd op het grote scherm te zien, ze dwingen bezoekers ook om tussen vertoningen langer stil te staan bij deze films. Precies die momenten van ‘verloren tijd’ leiden echter tot de meest waardevolle reflecties.
Bioscoopstoelen maar geen tafel
Tijdens het festival MOOOV verbleef een groep jonge filmliefhebbers in Brugge om deel te nemen aan de workshop filmkritiek van Fantômas. Tussen scherm, festivalcafé en hostel tekenden ze hun ervaringen op. Of tussen kerk en onbestaande tafel.
Een te vertrouwde blik
Met The Seed of the Sacred Fig oogstte Mohammad Rasoulof lof van internationale festivals en critici. De reden daarvoor is vooral te zoeken in een verwachtingstrouw ‘festivalrealisme’, veel meer dan in de realiteit van het jarenlange vrouwelijke verzet in Iran waar de film eer aan lijkt te willen bewijzen.
Karaktermoord in het klaslokaal
Van ouders moet je het hebben, als kind en als leerkracht. In Armand van Halfdan Ullmann Tøndel zet een oudercontact de spanningen op scherp. Wat is er aan de hand? Is er wat aan de hand? “Het kan ernstig, maar ook heel onschuldig zijn.”
Liefde, leugen & Camel Yellow
Vier het einde van je relatiebreuk, het zou een opstapje kunnen zijn naar een zoveelste tranentrekker. Jonás Trueba maakt van Volveréis echter een waarheidshongerige constructie van amoureuze deconstructie.
Met Beiroet om de schouders
Met verhalen die doorgaans alleen in de achterkamers van Beiroet leven raakt The Jacket, het langspeeldebuut van Mathijs Poppe, aan de geschiedenissen die in het felle licht van de actualiteit lijken te verdwijnen.
Sterven in de namiddag
Afgemeten observerend knevelt Tardes de soledad van Albert Serra je aan een reeks kleine vraagtekens bij het spektakelstuk van stierenvechten. In de arena en in de coulissen, aan de dood valt niet te ontkomen.
Visite: tussen afstoten en ontvangen
Na even stilte laat Visite, het Antwerpse festival voor documentaire film en audiovisueel experiment, weer van zich horen. In het programma ‘Womb Warriors’ weerklinken ongemakkelijke oergeluiden. Of is het vooral ons denken over het lichaam dat die klanken ongemakkelijk maakt?
Iets kleins in iets groots
Schijnbaar in verloren momenten filmend aan Caught by the Tides had Jia Zhang-ke een waar magnum opus op het oog. Dat is het, op zijn manier, ook geworden, met de rimpelingen van twee decennia Chinese geschiedenis in een glas bier of op het gelaat.
Courtisane: zachtjes ondergraven
Het festival Courtisane staat altijd met beide benen stevig op de grond. Dit jaar bleek hun route vooral langs tuinen, bossen en weiden te lopen. Enkele vrij geplukte herinneringen leggen de vinger op hoe Courtisane zachtjes ondergraaft.
Mensen, ik haat ze
Woede heerst in Pansy’s leven. Haar omgeving kan erover meespreken. Al is net haar spreken, een tierende alleenspraak, fascinerend aan Mike Leigh’s Hard Truths.
Blauwdrukken van apartheid
In Ernest Cole: Lost and Found reconstrueert regisseur Raoul Peck het leven en werk van fotograaf Ernest Cole. Wat bijblijft is de biografie, de blik van de ooggetuige, eerder dan die van de biograaf.
Doods feest van de onsterfelijkheid
Een absurde satire over het menselijke wegwerpbestaan zou zich zomaar eens op glad ijs kunnen begeven door de dood te omarmen. Of Bong Joon-ho’s Mickey 17 zich daar ook aan waagt…
De geknipte vleugels van Captain America
Een vlag als superheld, een destructieve president en de rede als vijand… En toch mag Captain America: Brave New World geen politiek heten. Ook niet om hoop te verhandelen.
Reddeloos verloren in Mexico
Altijd hachelijk als een cineast zijn jeugdidool verfilmt. Met Queer, een bedwelmende reis naar het heart of darkness van een cultfiguur, brengt Luca Guadagnino hulde aan William Burroughs. Maar in de jungle raakt hij het spoor bijster.
Open oproep: workshop filmkritiek
Wet je pen, focus je blik en spits je oren: Fantômas en MOOOV nodigen je uit op een workshop filmkritiek tijdens MOOOV Filmfestival van 25 april tot 1 mei in Brugge.
Blauw en zoemend zielsverdriet
India. Zomer. Een ziekenhuis. Allerlei lichtjes. All We Imagine as Light wiegt en wiebelt mee met drie werkneemsters van een hospitaal in Mumbai en de handelingen die hun dagelijkse leven vormen. Als vanzelf.
Twee keer een zonsondergang
When the Light Breaks balt een rouwproces in één dag, met stevig botsende contrasten: tussen alledaags en alles overstijgend, tussen kleine en grote emoties, tussen performance en concept. “Heb je misschien een sigaret voor mij?”
Of actors and activists
Fantômas continues to consider the future of festivals, this time by exploring IFFR’s retrospective programme ‘Through Cinema We Shall Rise!’. Can festivals provide more than just a pseudo-neutral platform for commodified resistance?
Dode metaforen
Als een topzware, omgekeerd in elkaar gestoken architectuurfilm zonder fundamenten kan The Brutalist van Brady Corbet onmogelijk overeind blijven. En dan moet de wankele beeldspraak nog komen…
Een onzichtbare thuis
All Shall Be Well zet je gedachten op een kier en vraagt subtiel subversief ruimte voor een queer thuis.
Trickledown-feminisme
Nicole Kidman als kitten en CEO. Dolt Babygirl schijnbaar met ontregeling of staat er werkelijk wat op het spel?
Laf of koppig?
Doelbewust dolend trekt Miguel Gomes met Grand Tour de wijde wereld in. Waar brengt ons al dat hotsen en botsen? Tot een gesprek over arrogantie en eigenzinnigheid.
#youtoo, Brute?
Uiteraard is Megalopolis van Francis Ford Coppola wat de titel voorspelt: een megalomaan bouwsel. Al zit net in de manie zijn aantrekkingskracht.
Het kijken voorbij
Na een eerste gedachtewisseling waren Gilles Vandaele en Leon Decock nog niet uitgeschreven over de documentaire DIRECT ACTION. Hun nieuwe brieven buigen zich over de vraag welke plek een film kan innemen tussen de afgebeelde ervaring en de woorden die op de film volgen.